هنر- عمومی

پیشینه تئاتر در روم باستان

تئاتر در روم باستان:

رم در سال 753 پیش از میلاد بنیان نهاده شد و از سده ی چهارم قبل از میلاد توسعه یافت. در سال 146 قبل از میلاد روم توانست یونان را مغلوب سازد و از آن به بعد به تدریج همه ی قلمرو یونان را تصاحب کرد.

روم که از دیرباز با هنر و تئاتر یونان آشنایی داشت چیز های فراوانی را از یونان اقتباس کرد. به عنوان یک ملت، صاحبنظران، رومی ها را مردمی می شناسند که در طول تاریخ عقاید و اعمال دیگران را اقتباس کرده اند. اما رومی ها مقلدینی کور و بی استعداد نبودند؛ زیرا از میان ملت ها و مردم زیادی که با یونان تماس حاصل کردند تنها رومی ها توانستند اشکال هنری یونان را به درستی جذب کنند. مسلما رومی ها را نمی توان صرفا ادامه دهنده و مقلد تمدن یونانی ها به شمار آورد، زیرا ویژگی های خود آنها موجب گردید که بسیاری از اسلوب های یونانی صرف را نپذیرند.

برای فهمیدن تئاتر رم باید ابتدا بدانیم که درام به مفهوم یونانی آن در روم زیاد طرفدار نداشت و رومی ها از گرایش های فلسفی که ویژه ی فرهنگ و تمدن یونان است فارغ بودند.

آنها بیشتر جنبه های عملی زندگی واقعی توجهشان را جلب می کرد از این رو درمیان آنها بزرگترین مهندسان، متخصصان نظامی، و مدیران را می توان یافت که تاکنون جهان به خود دیده است.

از سوی دیگر تئاتر در رم همواره زیر نفوذ سرگرمی های گوناگون دیگری همچون بازی های رزمی، مسابقات گلادیاتوری، شعبده بازی، رقص، موسیقی و لطیفه گویی های نمایشی قرار داشت و به همین روال سال ها به حیات خود ادامه داد.

می توان گفت در روم کمدی از محبوبیت بیشتری نسبت به تراژدی برخوردار بود. دو تن از کمدی نویسان روم به نام های پلوتوس و ترنس دارای آثار با اهمیتی هستند. چرا که تنها کمدی های باقی مانده ، از روم متعلق به آنهاست.

پلوتوس Plautus بین سال های 251 تا 244 در سارسینا (Sarcyena) در خانواده ای از بردگان بدنیا آمد. در سنین جوانی وارد یک گروه نمایشی شد و شروع به سفر کرد و بعدها در رم سکنی گزید. از معروف ترین آثار وی می توان به نمایشنامه های برادران مناخموس، گنجینه ی طلا، امفی تریون، سرباز لاف زن،الاغ ها، اسیران کارتاژها را نام برد.

در نمایشنامه های پلوتوس به وفور با تیپ هایی چون، احمق ها، پیرمردهای خسیس و طماع،آدم های لاف زن، زنان زیاده گو و سبکسر، جوانان لذت طلب، افراد شکمباره و دلالان و ولگردان، روبرو میشویم که باعث خنده می شوند.

ترنس Terence یکی دیگر از کمدی نویسان روم باستان است که حدود 195 پیش از میلاد می زیست. از مهم ترین آثار او میتوان به نمایشنامه های مادر زن، خودآزار، برادران، مقطوع النسل و اندریا اشاره کرد.

ترنس در پرداخت شخصیت و ساختن دو خط موازی داستانی که به وی امکان می داد تا جنبه های متناقض رفتار آدمی را نشان دهد بسیار مسلط بود.

 

تئاتر تراژدی رومی را بیشتر بشناسید:

تراژدی های به جا مانده از روم باستان اقتباس هایی است که از تراژدی های یونانی شده است.

بزرگترین تراژدی نویس رم، سنه کا (حدود 65 ق.م) نام دارد. او در زمان کالیگولا می زیست و زمانی نیز مشاور نرون بود.

مهم ترین تراژدی های سنه کا عبارتند از: آگاممنون، تی اس تیز، فدرا، مده آ، زنان تروا و زنان فنیقی.

 

سنه کا دستمایه ی آثارش را از نمایشنامه نویسان بزرگ یونان اقتباس کرد. لیکن نمایشنامه هایش رنگ تقلید محض نداشت بلکه روح و جوهره ی رومی در آنها کاملا مشهود است. سنه کا به جز نمایشنامه، خطابه ها و رسالات فلسفی زیادی نیز نگاشت.

هنگامی که ادبیات باستان در دوره رنسانس بار دیگر احیا شد آثار سنه کا سرمشق نویسندگان بسیاری قرار گرفت، به خصوص توسط درام نویسان عصر الیزابت.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *