هنر- عمومی

آنچه که باید درباره تئاتر در عصر طلایی اسپانیا و فرانسه بدانید

تعریف تئاتر در عصر طلایی اسپانیا:

تئاتر در اسپانیا همچون انگلستان در سده های شانزدهم و هفدهم شکوفا شد.

در حقیقت تئاتر اسپانیا بین سال های 1580 و 1680 چنان بارور بود که این دوره را عصر طلایی درام اسپانیایی خوانده اند.

در این دوران، اسپانیا به اوج وسعت و عظمت خود رسید.

کشف قاره ی جدید توسط کریستف کلمب در سال 1492 میلادی اسپانیا به صورت قدرت برتر دنیای جدید درآورد و سرزمین های فراوانی را برای این کشور به ارمغان آورد تا جایی که در حدود سال های 1550 میلادی اسپانیا بدون تردید قدرتمندترین کشور جهان به شمار می رفت.

لیکن از 1600 میلادی به بعد افول این امپراطوری قدرتمند آغاز شد.

نفوذ فرهنگ ها و مسیحیت کاتولیک را می توان به وضوح در درام اسپانیا مشاهده کرد.

 

نمایشنامه نویسان اسپانیا:

لوپه دو وگا؛ پرکارترین نمایشنامه نویس اسپانیایی (1635_1562 میلادی) که آثار فراوانی خلق کرده است.

بدون تردید او محبوب ترین نویسنده ی زمان خود بود.

از مهم ترین آثار وی می توان به نمایشنامه های گودال گوسفندان، سگ باغبان و فولاد مادرید اشاره کرد.

مجموع آثار او را بالغ بر هزار و اندی نمایشنامه ذکر کرده اند.

 

کالدرون Calderon:

کالدرون دلابارکا بعد از لوپه دو وگا از درام نویسان پرآوازه ی عصر طلایی اسپانیا محسوب می شود.

او در دانشگاه سالامانکا به تحصیل حقوق پرداخت اما پس از چندی پی برد که ذوق و قریحه ی نمایشنامه نویسی رهایش نمی کند.

از این رو علم حقوق را نیمه کاره رها کرد و به نمایشنامه نویسی روی آورد.

 

مشهورترین نمایشنامه های کالدرون عبارتند از:

زندگی یک رویاست، بزرگ ترین تئاتر دنیا، پرستش صلیب، بانوی خیالی و شاهزاده ی پایدار.

 

میگوئل سروانتس (1616_1547 میلادی) Miguel Cervantes :

سروانتس که زندگی پرماجرایی را سپری کرد شهرتش عمدتا به خاطر رمان پر آوازه ی دن کیشوت یکی از بهترین رمان های جهان است.

اما از سوی دیگر، نمایشنامه نویسی تواناست؛ به خصوص اینترلود (میان پرده) های او بسیار مشهور است.

از مهم ترین نمایشنامه های او:

فال و تماشا در الجزیره، محاصره ی نوماسیا، سفر ارجل، روفیان خوشبخت، شیاد باسک، سردابه ی ما سالامانکا و شوهر پیر حسود را می توان نام برد.

 

فدریکو گارسیا لورکا (1936_1898) Federico Garcia Lorca:

او در مادرید در رشته ی هنر تحصیل کرد و مدتی به گردآوری ترانه ها و افسانه های کولیان اسپانیایی پرداخت و 1920 شروع به نگارش نمایشنامه کرد.

معروف ترین آثار نمایشی لورکا عبارتند از:

یرما، عروسی خون و خانه برنارد آلبا.

لورکا موفق به تاسیس یک گروه تئاتری شد به نام لاباراکا و اجراهایی از نمایشنامه نویسان بزرگ را در کشورش و شهرهای امریکای جنوبی به نمایش گذاشت.

 

تعریف تئاتر در فرانسه:

در فرانسه هم مثل سرزمین های دیگر بعد از رنسانس نمایشنامه نویسی در مراکز آموزشی متداول گردید.

دانشجویان با اقتباس از آثار یونانی و رومی به نوشتن تراژدی و کمدی پرداختند.

درمیان ادیبان و درام نویسان فرانسوی وحدت های سه گانه رعایت می شد.

این قانون ها عبارت بودند از یک داستان واحد که در مکانی واحد که از 24 ساعت طی شبانه روز تجاوز نکند اتفاق بیفتد.

کلاسیک های فرانسه موضوع نمایشنامه های خود را از تاریخ و افسانه ها اقتباس می کردند و سرگذشت مردان تاریخ را برای عبرت بینندگان به نمایش می گذاشتند.

چهره های درخشان تئاتر فرانسه در این دوران پیر کرنی، ژان راسین و مولیر است.

 

پیر کرنی (1684_1606 میلادی) Pier Corneilli:

استاد مسلم تراژدی است که در ژوئن به دنیا آمد و تحت تاثیر فرهنگ تئاتر اسپانیا ترژادی معروف خود لوسید (اقتباس سینمایی ال سید اثر آنتونی مان بسیار مشهور است) را نوشت.

در این نمایشنامه دو جوان سخت عاشق یکدیگرند.

رودریگو و شیمن.

اما در کشمکشی که میان پدران آنها رخ می دهد، پدر رودریگو مورد توهین قرار می گیرد.

رودریگو وظیفه ی خود میداند این توهین را برطرف سازد.

از این به بعد زوج جوان در گرداب عشق، شرافت، وظیفه، انتقام و روح قهرمانی گرفتار می شوند که در نهایت شرافت قهرمان بایست پیروز شود.

از نمایشنامه های دیگر کورنی می توان رد گونه، پمپی، هوراس، سینا، اتیلا، مه لیت، سورنا، پشم زرین و کمدی دروغگو را نام برد.

 

ژان راسین (1699_1639) Jean Racin:

بعد از کرنی راسین بزرگ ترینتراژدی نویس فرانسوی است.

او فلسفه و ادبیات خواند و مدتی به خدمت کلیسا درآمد.

اما بعدها به پاریس آمد و به طور جدی به نمایشنامه نویسی پرداخت؛ تا آنجا که مقام بهترین تراژدی نویس فرانسه را گرفت و به عضویت فرهنگستان درآمد.

راسین آثار نویسندگان یونان و روم را مطالعه کرد و از آنها بسیار بهره گرفت و از دانشی که درباره ی اساطیر باستان داشت موافق منظور خود در آثارش استفاده کرد.

از مهم ترین نمایشنامه های راسین می توان به اندروماک،فدر، ایفی ژنی، اسکندر کبیر، بایزید، مهرداد و تبائید اشاره کرد.

نقش نخست نمایشنامه ی تبائید را که در سال 1664 در پاریس اجرا شد مولیر به عهده داشت.

 

مولیر (1673_1633 میلادی) Moliere:

ژان باتیست پوکلن که بعدها به نام مولیر در عالم نمایشنامه نویسی معروف شد و یکی از برجسته ترین کمدی نویسان همه ی اعصار گردید، با مطالعه ی کمدی های روم باستان به تئاتر علاقمند شد.

او در رشته ی حقوق تحصیل کرد اما حرفه ی وکالت او را راضی نکرد و به تئاتر روی آورد و با تشکیل گروهی سیار به شهرها و روستاها سفر کرد.

قریب 13 سال این سیر و سفرها به طول انجامید و مولیر در برخورد با مسائل زندگی فوت و فن های نمایشنامه نویسی و بازیگری را آموخت و هنگامی که در کار خود توانا شد به پاریس آمد و کمدی های خود را به معرض نمایش گذاشت و با تیزهوشی، بذله گویی و درایت یک هنرمند؛ تزویرها، طمع کاری ها، فساد اشرافیت و سایر جنبه های قابل انتقاد جامعه ی آن روز را با زبانی گزنده اما دلنشین به نمایش گذاشت.

آثار مشهور مولیر عبارت است از:

طبیب اجباری، مریض خیالی، مزنان فضل فروش، مردم گریز، خسیس، تارتوف، نیرنگ های اسکاپن، دون ژوان و مکتب زنان.

مولیر هنگامی که در چهارمین شب نمایش مریض خیالی نقش ارگن را ایفا می کرد قلبش از طپش باز ایستاد.

 

ویکتور هوگو:

نهضت رومانتیسم با خود تحولات و تغییرات بسیاری در تئاتر فرانسه به همراه داشت.

مهم ترین چهره ی این نهضت در تئاتر فرانسه ویکتور هوگو (1885_1802 میلادی) می باشد.

هوگو در جوانی همراه چند تن از نویسندگان معاصرش انجمن ادبی رومانتیسم را بنا نهاد.

این حرکت در زمان خود جهشی انقلابی محسوب می شد، چرا که قالب های کلاسیک برای بسیاری از مردم و حتی هنرمندان، تثبیت شده و خلل ناپذیر محسوب میشد.

سوای رمان های مشهوری چون بینوایان و گوژپشت نتردام،هوگو در زمینه ی نمایشنامه نویسی آثار فراوانی نگاشت، همچون، کرامول Cromwell، ارنانیHernani، لوکرس بورژیا Lucrece borgia، ماری تئودور Marie Tudor و روی بلاس Blas Roy.

تئاتر فرانسه در قرن بیستم علی رغم پشت سر گذاردن دو جنگ جهانی، جریان ه8ای بزرگی را تجربه کرد و چهره های تابناکی را به جهانیان عرضه داشت از آن جمله:

ژان انوی با نمایشنامه هایی چون رومئو و ژانت، آنتیگون، مده آ و مسافر بی توشه.پ

ژان ژیردو با نمایشنامه هایی چون سودوم و گومورا، اوندین، امفی تریون.

 

ژان پل سارتر:

با نمایشنامه هایی چون مرده های بی کفن و دفن، روسپی بزرگوار، دست های آلوده، زنان تروا، مگس ها، گوشه گیران التونا و شیطان و خدا.

اوژن یونسکو با نمایشنامه هایی چون: کرگدن، آواز خوان طاس، درس و صندلی ها.

آلبر کامو با نمایشنامه هایی چون: کالیگولا، سوءتفاهم و افسانه سیزیف.

مارسل پانیول با نمایشنامه های: آقای توپاز و زن نانوا و کارگردانان صاحب سبکی چون: ژاک گوپو، لوئی ژووه، ژان لویی بارو و ژان ویلار.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *